26 Μαρ 2014

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ




Γυμνάσιο – Λυκ. Τάξεις Σημάντρων






Αντί προλόγου.

«Το Μεγάλο μας Τσίρκο», το εμβληματικό αυτό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αποτελεί σταθμό όχι μόνο για το νεοελληνικό θέατρο, αλλά και για τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ελληνική ιστορία. Μέσα από τραγούδια και σατιρικά και δραματικά επεισόδια, το έργο διατρέχει όλες τις σημαντικές στιγμές της ελληνική ιστορίας: ο αρχαίος κόσμος, το Βυζάντιο, η Τουρκοκρατία, η επανάσταση του 1821, η βασιλεία του Όθωνα, η Μικρασιατική καταστροφή, ο πόλεμος του 1940 είναι ορισμένοι μόνο από τους βασικούς σταθμούς της πορείας που περιγράφονται σ’ αυτό το έργο-ντοκουμέντο, που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο και επίκαιρο στις μέρες μας όσο ποτέ.
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι μια μαρτυρία για τη διαχρονία της Εθνικής μας περιπέτειας. Ένα λαϊκό έπος στο οποίο διαγράφονται ανάγλυφα οι αρετές αλλά και οι παθογένειες της φυλής, οι ανατάσεις και οι πτώσεις, οι αγώνες και οι αγωνίες ενός λαού, που φορτωμένος τη βαριά του ιστορία, δοκιμάζει τον βηματισμό του προς τον χρησμό ενός αμφίσημου μέλλοντος. Μια καταβύθιση του Πατριάρχη της μεταπολεμικής δραματουργίας στη «θεία κωμωδία» του ανελέητου ελληνικού αφηγήματος.
 Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον διευθυντή του σχολείου κο Λαγό Γεώργιο, τον Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων,  τους συναδέλφους και τους γονείς των μαθητών που στάθηκαν αρωγοί στην ευόδωση της προσπάθειας μας, μα πάνω από όλα τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γυμνασίου και των Λυκειακών τάξεων Σημάντρων που με ενθουσιασμό και ζήλο ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις ενός τόσο υψηλού εγχειρήματος και υπήρξαν συνοδοιπόροι μου σε μια μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής και παιδείας. Γιατί το θέατρο καλλιεργεί την ιδέα της ομαδικότητας, την γνωριμία με τον εαυτό μας και τους άλλους, την επαφή με άλλους τρόπους επικοινωνίας. Αναπτύσσει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, την καλαισθησία και την ικανότητα διαλόγου, την έκφραση συναισθημάτων και ιδεών. Πιστεύω πως όλοι ωφελήθηκαν από αυτό το θεατρικό ταξίδι και γω σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου βγήκα, χάρη σ’ αυτά τα παιδιά, ακόμη πιο δυνατός και πνευματικά ακμαίος! Σας ευχαριστώ όλους!!!!
                                                                                    Ιωάννης Βογιατζής
                                  





ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ – ΛΥΚΕΙΑΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ  ΣΗΜΑΝΤΡΩΝ

παρουσιάζουν

«Το μεγάλο μας τσίρκο»

του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

 




Παίζουν:
Ρωμιός :  Χατζηστογιάννης Ηλίας (Α΄ Λυκείου).
Ρωμιάκι: Πατραλέξη Μυρόπη (Α΄ Λυκείου)
Καραγκιόζης: Εδιάρογλου Μηνάς (Γ΄ Γυμνασίου)
Χατζηαβάτης: Γαβριηλίδης Αναστάσιος ( Α΄ Λυκείου)
Νιόνιος: Βαγιάννης Νικόλαος (Γ΄ Γυμνασίου)
Μπαρμπα- Γιώργος: Τολέρης Αναστάσιος (Β΄ Λυκείου)
Βεληγκέκας: Πορταριανός Παναγιώτης ( Γ΄ Γυμνασίου)
Σταύρακας: Ιορδανίδης Βασίλης ( Α΄Γυμνασίου)
Καραγκιόζαινα και Αγγλία: Κωνσταντινίδου Δέσποινα
                                            (Α΄ Λυκείου)
Άγαλμα Κολοκοτρώνη: Εδιάρογλου Άγγελος (Β΄ Λυκείου)
Γαλλία: Γεωργέλη Αμαλία (Β΄ Γυμνασίου)
Ρωσία: Μιστιλίδου Μαρία (Α΄ Λυκείου)
Αυστρία και κλόουν (1) : Ποντικέρη Ιωσηφίνα (Α΄ Λυκείου)
Κλόουν (2) : Στούκου Δόμνα ( Β΄Λυκείου)
Πλανόδιος: Μαραγκού Δέσποινα ( Β΄Λυκείου)
Κολλητήρι: Τσιγγάρας Χάρης ( Α΄ Γυμνασίου)
Αστυνόμος: Βαγγλής Άγγελος (Β΄ Γυμνασίου)
Τούρκοι στρατιώτες: Ραμανδάνης Μανώλης ( Γ΄ Γυμνασίου), Νίτσιος Βασίλης ( Γ΄Γυμνασίου),

ΧΟΡΟΣ:
Κωνσταντινίδου Δέσποινα (Α΄ Λυκείου)
Χατζηευθυμίου Δήμητρα (Α΄ Λυκείου),
Μιστιλίδου Μαρία (Α΄ Λυκείου),
Ζορπίδου Μαριάννα ( Α΄Λυκείου),
Στόικου Όλγα ( Α΄Λυκείου),
Μουσδράκη Κωνσταντίνα ( Β΄ Λυκείου),

Ηχοληψία – Επιμέλεια Μουσικής:
Πορταριανός Τριαντάφυλλος (Α΄ Λυκείου),


Φωτισμός: Μητράκος Βασίλειος (Α΄ Λυκείου),
                  
Βοηθοί σκηνικών:  Ραμανδάνης Μανώλης ( Γ΄ Γυμνασίου), Νίτσιος Βασίλης ( Γ΄Γυμνασίου),

Μουσικές επιλογές : Βογιατζής Ιωάννης
Ακούγονται: εκτός από τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου που γράφτηκαν για την παράσταση και οι μουσικές ή τα τραγούδια των: Κάρλ Όρφ,  Έννιο Μορικόνε,  Πήτερ Γκάμπριελ, Τζέιμς Χόρνερ, Γκαμπριέλ Γιερέντ, Σουγκέρου Ομεμπαγιάσι, Τζον Μπάρυ, Βαγγέλη Παπαθανασίου, Μάνου Χατζιδάκη, Διονύση Σαββόπουλου, Σταύρου Κουγιουμτζή, Μάνου Λοΐζου, κ.α.

Εμψυχωτής :
Βογιατζής Ιωάννης (ΠΕ01).


Ευχαριστούμε:
τον Διευθυντή κο Λαγό Γεώργιο,
την Υποδιευθύντρια κα Μπίτου Αναστασία,
τον Σύλλογο Διδασκόντων,
τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων,
τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σημάντρων,
τον Σύλλογο ΚαρναβαλιστώνΣημάντρων,
τον  κο Λόνδο Μανώλη,
τον κο Μοσχόπουλο Αλέξανδρο,
τον κο Πορταριανό Ιωάννη και κα Πορταριανού Μαρία,
την κα Πατραλέξη Γερακίνα,
την κα Στούκου Βικτώρια,
την κα Ρίστα Ελένη (ΠΕ05),
τους Γονείς των μαθητών & μαθητριών που συμμετέχουν στην εκδήλωση.






Για την ιστορία της παράστασης.


«Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε το αίμα το χυμένο δεν εξοφλάνε»
 Ι. Καμπανέλης
 
   Μέσα σε μια σκοτεινή πολιτικά περίοδο μόνο η τέχνη δίνει διέξοδο στον πολίτη, που έχει στερηθεί πολλές από τις ελευθερίες του. Η τέχνη σαν διέξοδος και δίαυλος έκφρασης δίνεται στην υπέρτατη μορφή της, σαν μουσική θεατρική παράσταση την περίοδο της Χούντας των συνταγματαρχών από τον συγγραφέα-ποιητή Ιάκωβο Καμπανέλλη και τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο. Τριάντα εννέα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση, το έργο των δύο κορυφαίων δημιουργών εξακολουθεί και είναι επίκαιρο, μιας και μια άλλη μορφή άλωσης - καταπίεσης μαστίζει και σήμερα τη χώρα.
  Το πραξικόπημα της Χούντας των συνταγματαρχών ήταν μια ευκαιρία να αποδείξει περίτρανα, πως ο ελληνικός λαός μπορεί να αντισταθεί με όλα τα μέσα. Οι άνθρωποι των γραμμάτων, του θεάτρου, η νεολαία και η εργατιά ανέπτυξαν μια ποικιλόμορφη αντίσταση στους εντολοδόχους των Αμερικανών. Πέραν από το πολυτεχνείο, που υπήρξε η κορύφωση του αγώνα του ελληνικού λαού, τα ποιήματα, τα θεατρικά, τα τραγούδια και τα συνθήματα εμπνέουν μέχρι σήμερα τους νέους. Το 1973 και ενώ η Χούντα έδειχνε ακόμα πανίσχυρη, ο Κώστας Καζάκος και η Τζένη Καρέζη ανεβάζουν στο θέατρο «ΑΘΗΝΑΙΟΝ» τη θεατρική παράσταση «Το Μεγάλο Μας Τσίρκο». Στο έργο συμμετείχε ο Νίκος Ξυλούρης ερμηνεύοντας τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος, που έπαιζε πολλαπλούς ρόλους, και πολλοί άλλοι .
  Το έργο, μέσα από τις κωμικοτραγικές του ιστορίες, στόχο είχε την αφύπνιση του ελληνικού λαού ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που του είχε επιβληθεί. Οι παραστάσεις ήταν ολοένα και μαζικότερες. Σύντομα ηλογοκρισία της Χούντας έβαλε στο στόχαστρο της το έργο «Το Μεγάλο Μας Τσίρκο». Η επιτροπή λογοκρισίας μάταια προσπαθούσε να βρει στοιχεία. Τα κείμενα όμως ήταν αλληγορικά γραμμένα και οι «σπόνδυλοι» δίνονταν στη επιτροπή ανακατεμένοι. Μέσα από σατιρικά και δραματικά νούμερα, αλλά και τραγούδια, γινόταν μια αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδας από την Τουρκοκρατία, τον Όθωνα και τους υπόλοιπους κυβερνήτες της ανεξάρτητης Ελλάδας ως την Μικρασιατική καταστροφή και τον πόλεμο του ʽ40. Ο βασικότερος ήρωας του έργου ήταν ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης (Παπαγιανόπουλος), που αλληγορικά ο θεατρικός συγγραφέας τον τοποθετεί στην επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη 1843, μέσα από τη οποία ο ελληνικός λαός διεκδίκησε Σύνταγμα, και καλούσε τους Έλληνες σε νέο ξεσηκωμό. Οι αναλυτές προσπαθούσαν να βρουν αντικαθεστωτικές εκφράσεις, όμως τα λόγια του Κολοκοτρώνη ήταν υπεράνω κάθε υποψίας.
  Η παράσταση «Το Μεγάλο Μας Τσίρκο» είχε μεγάλη απήχηση στο αθηναϊκό κοινό και λόγω της μεγάλης προσέλευσης (περίπου 400 χιλιάδες εισιτήρια) οι παραστάσεις χαρακτηρίστηκαν εκ των υστέρων οι μαζικότερες πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μέχρι το Πολυτεχνείο. Η Χούντα σύντομα κατάλαβε ότι ενέκρινε ένα αντιστασιακό έργο και έβαλε στο στόχαστρο και πάλι την παράσταση. Συνέλαβαν την Τζένη Καρέζη και την άφησαν στην απομόνωση για ένα μήνα. Τον Νοέμβριο του 1973, όταν αποφυλακίστηκε η Καρέζη επέστρεψε στο θέατρο αποφασισμένη και συνέχισε την ίδια ακριβώς παράσταση που έμεινε στην ιστορία. Από «Το Μεγάλο Μας Τσίρκο» οι φοιτητές υιοθέτησαν συνθήματα που ακούγονταν στην παράσταση όπως «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ, ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ», τα οποία ακούστηκαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οι Καρέζη, Καζάκος, και Ξυλούρης συμμετείχαν στην εξέγερση. Τρεις μέρες μετά στο σπίτι της Καρέζη και του Καζάκου φιλοξενούνται αρκετοί ηθοποιοί, όπου με κάθε μυστικότητα φτιάχνουν αντίγραφα της ραδιοφωνικής εκπομπής του Πολυτεχνείου. Οι χουντικοί καταφτάνουν στο χώρο και συλλαμβάνουν ξανά την Τζένη Καρέζη. Με την αποφυλάκιση της δεν το βάζει κάτω. Ξανανεβάζει, μαζί με τους υπόλοιπους την παράσταση. Η Χούντα όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Κάθε βράδυ έστελνε στο θέατρο μυστικούς αστυνομικούς, οι οποίοι σημείωναν τις φράσεις με τις οποίες οι θεατές χειροκροτούσαν. Τότε άρχισε ο πόλεμος νεύρων εναντίον της Καρέζη και του Καζάκου. Μέρα παρά μέρα οδηγούνταν ενώπιον του στρατιωτικού ανακριτή, ο οποίος τους απειλούσε ότι θα τους στείλει για «διακοπές». Τελικά ο Καζάκος και η Καρέζη συλλαμβάνονται. Στη φυλακή δεν βασανίστηκαν σωματικά όσο ψυχικά . Στις 15 του Δεκέμβρη η Καρέζη και Καζάκος αποφυλακίζονται. Στις 22 του ίδιου μήνα οι παραστάσεις ξαναρχίζουν. Στην πρεμιέρα οι αστυφύλακες βρίσκονταν στους διαδρόμους όρθιοι και κατασκοπεύουν το κοινό. Στο τέλος της παράστασης βροχή από λουλούδια έπεσε στην σκηνή. Συγκεκριμένα ήταν κόκκινα γαρύφαλλα τα οποία ο κόσμος είχε κρυμμένα. Όταν έπεσε η αυλαία η Καρέζη συγκινημένηψιθύρισε «ναι, μπορώ να ξανακάνω φυλακή εάν χρειαστεί».
  Το «Μεγάλο Μας Τσίρκο» ήταν μια παράσταση σταθμός στην ιστορία. Συνδύαζε καλλιτεχνική αρτιότητα, συναίσθημα, ταλέντο αλλά κυρίως πολιτική αφύπνιση. Το έργο και οι συντελεστές του στάθηκαν απέναντι στο τέρας της δικτατορίας χωρίς κανένα φόβο. Ο κόσμος και αυτός ατρόμητος στήριξε την παράσταση και κατάφερε να την έχει σαν όπλο για την ανατροπή της πανίσχυρης Χούντας. Χωρίς καμία υπερβολή το «Μεγάλο Μας Τσίρκο» συνέβαλε ουσιαστικά στη σπίθα που άναψε τη φλόγα της εξέγερσης. Αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά το πόσο μπορεί να επηρεάσει η τέχνη τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
 Όταν ζήτησαν από τον Ξαρχάκο επανειλημμένα να πει δυο λόγια για την παράσταση εκείνος τελικά εξήγησε ότι δεν ήταν η ειδικότητα του να πει δυο λόγια, αλλά από την πρώτη στιγμή θα μπορούσε να έχει δύο νότες. Η Τζένη Καρέζη μέσα σε αλλά είπε για «Το Μεγάλο Μας Τσίρκο» και τον συγγραφέα,  «όλα αυτά θα έπρεπε να ειπωθούν ρωμαίικα, ζεστά. Καθόλου φιλολογικά. Καθόλου εγκεφαλικά. Θά'πρεπε, δηλαδή, να γραφτεί ένα έργο που να έχει μέσα του τους σπόρους της λαϊκής μας τέχνης. Εγχείρημα δύσκολο ,άπιαστο σχεδόν. Χρειαζόμασταν ένα συγγραφέα με ταλέντο, πείρα και γνώση. Απευθυνθήκαμε στον Καμπανέλλη γιατί, εκτός απʼ αυτά, διαθέτει και ένα ακόμα ακριβό στοιχείο. Στα έργα του κτυπάει πυρετικά, σπαρακτικά και γνησία ο σφυγμός αυτής της ράτσας.»
  Ο Κώστας Καζάκος, ο δεύτερος πρωταγωνιστής της παράστασης, είπε χαρακτηριστικά : «Όπως στη λαϊκή μας τέχνη, συνδυάστηκε κι εδώ το χοντρό γέλιο με τη λεπτότερη σάτιρα και ο σαρκασμός για μια εθνική καρπαζιά με τη δυνατότερη εθνική ανάταση». Ο συγγραφέας του έργου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, στο πρόγραμμα της παράστασης αναφέρει, «πριν γράψω ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ είχα πει πολλές φορές, σε πολλές περιστάσεις, ότι ο τόπος μας μοιάζει με τον Κρόνο, το θεό που τρώει τα παιδιά του. Πότε το ΄λεγα θυμωμένος, πότε γελώντας, πότε απλώς για νʼ απαντήσω σε κάτι. Ποτέ όμως δεν το είπα στα αστεία. Το ίδιο σοβαρά έχω πει αρκετές φορές, πως αν κάνεις στα νιάτα σου κάτι σημαντικό πολύ γρήγορα μεταμορφώνεται σε ατομικό προπατορικό αμάρτημα που δεν σ αφήνει σε χλωρό κλαρί. Τα παραπάνω δεν μου ήρθαν βέβαια στο νου κοιτάζοντας τα άστρα ή κόβοντας κρίνα του αγρού. Περπατάω πολύ την άσφαλτο, το βλέμμα μου στέκει στομπόι των συνανθρώπων μου, διαβάζω κάθε μέρα απαραιτήτως εφημερίδα, και η ιστορία είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο να διαβάζω. Η σκέψη λοιπόν περί Κρόνου δεν άρχισε σαν θεατρικό εύρημα αλλά σαν εμπειρία που την κουβαλάω εδώ και πολλά χρόνια και που τη μάζεψα κι από την παλιά μας ιστορία, κι από τη νεότερη, κι από τα χρόνια της δικής μου ζωής, από τότε που μπορώ να βλέπω καθαρά ή να μαντεύω τι γίνεται γύρω μου. Ο θεατής, που θα δει την παράσταση, θα ζητήσει να καταλάβει τι ήθελε να πει το έργο, ποιο ήταν το νόημα του. Τίποτα παραπάνω απ΄ αυτό, μήπως ο τόπος μας είναι Κρόνος που τρώει τα παιδιά του».
 Κλείνοντας, ας κρατήσουμε τα λόγια του ομιλούντος αγάλματος του Κολοκοτρώνη δια στόματος Διονύση Παπαγιανόπουλου προς τον Ρωμιό και το Ρωμιάκι: «Για ακούτε, βρε τωρινοί Έλληνες, εμείς οι παλαιοί, όσο ζούσαμε, πολλά επικραθήκαμε και αδικηθήκαμε. Μην αφήνετε τους σπεκουλαδόρους να κάνουνε τους πεθαμένους πολεμιστές κάλπικη μονέδα για να σας πουλάν και να σας αγοράζουν. Κι αν θέτε στ΄ αλήθεια να τιμήσετε εμάς τους παλιούς, μη μας τηράνε πλέον. Κάμετε τον δικό σας δρόμο, πάτε μπροστά και λησμονήστε μας! Μη σας λένε πως εμείς αγράμματοι, μ ένα ξεροκόμματο και με την πίστη στον Χριστό κάναμε θάματα! Πού ΄σαι, ορέ Καραϊσκάκη, να τα πεις καλύτερα! Εμείς επολεμήσαμε για να ΄χετε σεις τα γράμματα και το ψωμί που δεν είχαμε και να μη χρειάζεστε θάματα για να ζήσετε ζωή ανθρωπινή... Έι, Παπαφλέσσα, σήκω και έλα βοήθα. Αφήστε τον δικό μας αγώνα και κοιτάτε τον δικό σας... Οι πεθαμένοι με τα πεθαμένα και οι ζωντανοί με τα ζωντανά».
 Αν μπορούσαν οι πρωταγωνιστές του έργου να μαντέψουν πως ο ιερός αγώνας τους για δημοκρατία και ελευθερία θα γίνονταν κατεξακολούθηση βορά της εγκάθετης μετέπειτα δικτατορίας πατριδοκάπηλων πολιτικών φαντάζομαι πως θα συνέχιζαν δριμύτερα και με αυταπάρνηση τον αγώνα τους.
 





Οι τότε κριτικές για «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ» (1973)
       ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΘΙΑΣΟΣ ΚΑΡΕΖΗ – ΚΑΖΑΚΟΥ

Σκηνοθεσία: Κώστας Καζάκος
Σκηνικά Κουστούμια: Φαίδων Πατρικαλάκης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος





«Ήταν κάτι αληθινά μεγάλο. Είμαι πολύ τυχερός που το έζησα. Τέτοια ώρα τη ζει κανείς μια φορά μόνο στη ζωή του... Λαός και Θεατρίνοι γίνηκαν ένα και με αφορμή μόνο το θεατρικό λόγο παίζανε κι οι δύο το ρόλο τους με ένα πάθος απερίγραπτο. Ήταν ένα ξεχείλισμα πίκρας - το πρώτο - πίκρας, αγανάκτησης, πείσματος, καημού, θρήνου, απόφασης, ελπίδας. Ποτέ άλλοτε δεν είδα ηθοποιούς "να μην παίζουν θέατρο" έτσι, και ποτέ δεν είδα θεατές "να είναι έτσι μέσα στο έργο"... Ολόκληρη η παράσταση ξετυλίχτηκε σαν ένας αγωνιστικός διάλογος, το κείμενο απ’ τη μια και το λαϊκό χειροκρότημα απ’ την άλλη - που δεν ήταν χειροκρότημα ούτε για το έργο ούτε για τους θεατρίνους... κι όταν η παράσταση τελείωνε βρόντησε το σύνθημα, πηγαίο, λυτρωτικό, αβάσταγο "Θα νι-κή-σου-με".»
Κώστας Καλατζής (ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ)


«Μπράβο σου, Ι.Κ.! Πόση χαρά, ομορφιά και συγκίνηση μας χάρισε και πάλι η πέννα σου! (...) Θαυμάζω πραγματικά, την ικανότητά σου να δίνεις ζωντανούς τύπους κι εναργείς εικόνες. Μπαίνεις στο πετσί των ηρώων σου, τους δίνεις ζωή και τους εμφανίζεις τόσο αληθινούς, ώστε αναγκάζεις, κυριολεκτικά, τον θεατή να τους ζει και να συμπάσχει ή να χαίρεται μαζί τους, να συμμετέχει, με δυο λόγια, στα δρώμενα. Τούτη όμως τη φορά παραείσαι πληθωρικός σε νοήματα και εικόνες! Επιχειρώντας μια μεγάλη αναδρομή στην ιστορία του τόπου μας – αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, 1821 και παρεπόμενα, Μικρασιατική καταστροφή – κατορθώνεις να δώσεις χωρίς δημαγωγίες και ρηχές συγκινήσεις, τον παλμό των γεγονότων και να υπογραμμίσεις την ευγένεια, την μεγαλοψυχία και την αντρειοσύνη του πονεμένου και τόσες φορές προδομένου λαού μας, που με τις δημιουργικές δυνάμεις που κλείνει μέσα του, δεν χάνεται μέσα στους αιώνες, παρ’ όλες τις αντιξοότητες που κάθε τόσο τον βρίσκουν».
Γ. Παράσχος (ΕΜΠΡΟΣ)


Πολύ σωστά ο κ. Καμπανέλλης προσπάθησε να βρει τον συγγραφικό του στόχο μέσα στη «Μικρή Ιστορία». (...) Τα επεισόδια ου αντλούνται από το ιστορικό περιθώριο είναι και λαϊκότερα και βολικότερα για να υποδεχθούν στον σατιρικό χώρο. (...) Φοβούμαι πως στη γραφή αλλά περισσότερο στην παρουσίαση του έργου πρυτάνευσε η αρχή πως ο κόσμος πρέπει να «καθοδηγηθεί» για να καταλάβει. (...) Μ’ όλες τις επιφυλάξεις μας, χαιρετίζουμε την επιστροφή του κ. Καμπανέλλη στο λαϊκό, ουσιαστικό θέατρο.
Κ. Γεωργουσόπουλος (ΤΑ ΝΕΑ)

Σήμερα μετά από 39 χρόνια.

Πολενάκης Λέανδρος:
Ο «Ρωμιός» και το «Ρωμιάκι» είναι οι δύο χαρακτηριστικές φιγούρες του έργου, η «ραχοκοκαλιά» του. Μέσα από τους διαλόγους τους ο Καμπανέλλης σχολιάζει θυμόσοφα τη νεοελληνική Ιστορία και προδιαγράφει αισιόδοξα το μέλλον: βάζει το «Ρωμιάκι», στο φινάλε, να αφουγκράζεται το έδαφος καλώντας μας να ακούσουμε «κάτι μεγάλο που έρχεται». Το «μεγάλο» που προσμέναμε ήρθε, κούτσα – κούτσα, με τη μορφή της Μεταπολίτευσης, που βγήκε στα μετερίζια με τα νυχτικά της και μας έσκασε από εκεί πάνω ένα φτενό χαμόγελο ξεδοντιασμένης γραίας. Τα υπόλοιπα, γνωστά.
Εκείνο που μένει από το «Μεγάλο μας τσίρκο» είναι μια αίσθηση, σωστή, της ιστορικής αδικίας που έπληξε τον ελληνικό λαό από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Το επεισόδιο με τους πρέσβεις των «Μεγάλων Δυνάμεων» (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) να μαλώνουν για το αν πρέπει να επιτρέψουν στους Έλληνες να έχουν Σύνταγμα, με καταληκτικό συμπέρασμα: «να έχουν δια να μην έχουν», είναι έξοχο. Το μεγάλο ζήτημα, όμως, είναι πώς διαχειριζόμαστε αυτή τη δίκαιη πίκρα για την άνιση μεταχείρισή μας από τους «μεγάλους». Η αίσθηση της ιστορικής αδικίας από μόνη της δεν φτάνει. Τι να πουν π.χ. οι Παλαιστίνιοι για τη δική τους άδικη ιστορική μοίρα; Δεν είμαστε οι μόνοι.
Όπως παρατήρησα πιο πάνω, και η καινούργια παράσταση του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, βρίσκει ολόθερμη ανταπόκριση στο κοινό, με παραστάσεις “sold out”, που λένε, σε όλη την Ελλάδα. Τι είδε, άραγε, στο έργο αυτό ένα νεανικό στην πλειονότητα του κοινό, που, στην εποχή των «μεγάλων γεγονότων» δεν ήταν καν γεννημένο; ΄Η μήπως το ότι είμαστε πάλι «στριμωγμένοι» στη μέγγενη των «ισχυρών» κάνει το έργο επίκαιρο ξανά;
 Χρειάζεται προσοχή. Το «Μεγάλο μας τσίρκο», έχει τη στόφα των έργων που μπορεί να παρασύρουν στην επανάληψη του ίδιου. Οι εποχές, όμως, δεν είναι ίδιες. Το έργο του Καμπανέλλη γράφηκε ως απάντηση στην ψευδή πρόταση «εκδημοκρατισμού» του καθεστώτος από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, που ήθελε να επιβάλει ένα «Σύνταγμα» βάσει του οποίου θα διατηρούσε ο ίδιος όλες τις εξουσίες ως παντοδύναμος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Αυτό δεν πέρασε. Φθάσαμε, όμως, σήμερα, να διαθέτουμε ένα Σύνταγμα που, με τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του, παραδίδει όλες τις εξουσίες σε έναν παντοδύναμο Πρωθυπουργό, με μόνο «κερασάκι» τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια: «ψηφίστε – σκουπίστε – τελειώστε!».
               
Βίκυ Χαρισοπούλου:
 «Η παράσταση το 1973 ήταν μια κραυγή ευθύνης των συντελεστών της ενάντια στη δικτατορία. Σήμερα η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς μιας ευρωατλαντικής κατάληψης. Οι πολιτικοί είναι πλέον μεταλλαγμένοι, έχουμε πολιτικούς ζόμπι. Μεταλλαγμένο είναι και μεγάλο ποσοστό πολιτών. Ζώντας μέσα σε αυτήν την οργουελική ατμόσφαιρα ξαναέρχεται στο ΚΘΒΕ το “Μεγάλο μας τσίρκο” να μας ξαναπεί με τους στίχους του Καμπανέλλη: Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι», είπε ο συνθέτης της μουσικής του «Τσίρκου», Σταύρος Ξαρχάκος. «Η σημερινή εποχή – στην πολιτική μας ζωή και το θέατρο – είναι εποχή αποδόμησης μύθων», πρόσθεσε. « ΄Ομως όσα χωρούνε στην αλήθεια δεν τα βαστούν τα παραμύθια».





Για την θεατρική ομάδα « ΟνειροΠλόοι ».

  Η θεατρική ομάδα « ΟνειροΠλόοι » ( νονά της ομάδας ήταν η αγαπητή μας συνάδελφος Μαρίνα Παπαδάτου), πρόεκυψε σχεδόν αβίαστα. Ο θαυμασμός για το θεατρικό αποτέλεσμα
« Του μεγάλου μας τσίρκου» από τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου συνεπήρε κάποιους μεγάλους στην ηλικία κατοίκους του χωριού και από την άλλη η βαθιά τους ανάγκη και επιθυμία να παίξουν κι αυτοί θέατρο ικανοποιώντας ίσως κάποια όνειρα τους.
 Μια τυχαία συνάντηση και κουβέντα με τους  Άκη Πούλο και Κώστα Κουφό στο περιθώριο μιας παράστασης ήταν η αφορμή. Η πρόσκληση έγινε πρόκληση και το εφαλτήριο για να επανδρωθεί η ομάδα με αρκετούς ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας, κουλτούρας, ψυχοσύνθεσης και χαρακτήρα. Μια ομάδα που μέσα από τα θεατρικά παιχνίδια απόχτησε σιγά σιγά οντότητα και έμαθε να λειτουργεί ομαδικά, συλλογικά. Δεν λέω πως δεν υπήρξαν ή δεν θα υπάρχουν δυσκολίες και προβλήματα αλλά νομίζω πως αυτά μας δυναμώνουν και από την άλλη ξεπερνώντας τα φτάνουμε στο σημείο να οραματιζόμαστε όλοι μαζί ένα αύριο πιο αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο και να φτιάχνουμε μέσα από την μαγεία του θεάτρου μια άλλη οπτική του κόσμου και της ζωής.
 Οι « ΟνειροΠλόοι » από τις αρχές του Απριλίου έως τώρα συνεχίζουν όλοι μαζί το ταξίδι τους συνθέτοντας μες από  τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους αυτό που λέμε ομορφιά και γοητεία της τέχνης. Μέσα από την καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία κονωνικοποιείται το άτομο, συμφιλιώνεται με τον συνάνθρωπο, και επιτρέπει την πορεία του « εγώ» προς το
« εσύ». Για να είμαστε στο « εμείς » και όχι στο «εγώ ».
 Το θέατρο είναι ένας χώρος στον οποίο μπορεί να ξετυλιχτεί ένας ολόκληρος πολιτισμός και μέσω του θεάτρου να δημιουργείται ένας πολιτισμός !!
  Ευχαριστώ όλους τους « ΟνειροΠλόους», μπροστά και πίσω από τη σκηνή, που με κάνουν και μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι και απροστάτευτοι στην κατήφεια και τη μιζέρια των ημερών !

                                                     ( Ιωάννης Βογιατζής)
Γυμνάσιο – Λυκ. Τάξεις Σημάντρων

Η Θεατρική Ομάδα « ΟνειροΠλόοι»
παρουσιάζει

« Το μεγάλο μας τσίρκο»

του Ιάκωβου Καμπανέλλη



« ΟνειροΠλόοι » (Μαθητές –τριες):

Παίζουν:
Ρωμιός :  Χατζηστογιάννης Ηλίας (Β΄ Λυκείου).
Ρωμιάκι: Πατραλέξη Μυρόπη (Β΄ Λυκείου)
Καραγκιόζης: Εδιάρογλου Μηνάς (Α΄Λυκείου)
Χατζηαβάτης: Γαβριηλίδης Αναστάσιος ( Β΄ Λυκείου)
Νιόνιος: Βαγιάννης Νικόλαος (Β΄Λυκείου)
Μπαρμπα- Γιώργος: Τολέρης Αναστάσιος (Γ΄ Λυκείου)
Βεληγκέκας: Πορταριανός Παναγιώτης ( Α΄Λυκείου)
Σταύρακας: Ιορδανίδης Βασίλης ( Β΄ Γυμνασίου)
Καραγκιόζαινα, Φάσμα Μαρμαρωμένου βασιλιά καιΑγγλία:  
                             Κωνσταντινίδου Δέσποινα  (Β΄ Λυκείου)
Γαλλία: Γεωργέλη Αμαλία (Γ΄ Γυμνασίου)
Ρωσία και Μπιρμπίλω: Μιστιλίδου Μαρία (Β΄ Λυκείου)
Αυστρία και κλόουν (1) : Ποντικέρη Ιωσηφίνα (Β΄ Λυκείου)
Κλόουν (2) : Στούκου Δόμνα ( Γ΄Λυκείου)
Κολλητήρι: Τσιγγάρας Χάρης ( Β΄ Γυμνασίου)
Αστυνόμος: Βαγγλής Άγγελος (Γ΄ Γυμνασίου)
Χορεύει: ο Μπατσάκης Θεόδωρος και
              οι: Παλαιολόγου Κατερίνα, Εδιάρογλου Ελευθερία,  
              Χατζηευθυμίου Δήμητρα, Καρατζίδου Έλενα,

« ΟνειροΠλόοι » ( μεγάλοι):

Παίζουν:
Πυθία: Μαδετζίδης Σάββας,
Ιερέας: Βαγιάννης Χρήστος,
Μακεδόνας: Ιορδανίδης Σάκης,
Ζητιάνα Βυζαντίου: Ζουμπουλίδου Ελένη,
Ραγιάς: Κουφός Κωνσταντίνος,
Άγαλμα Κολοκοτρώνη: Κωνσταντινίδης Ανέστης,
Ασημάκης: Πούλος Άκης,
Φρόσω: Ζουγλή Κατερίνα,
Πλανόδιοι: Βογιατζή Έφη, Κουτσάκη Παναγιώτα και
                   Χατζηευθυμίου Κυριακή.
Συμμετέχουν στη σκηνή του πλήθους:
Μπουλουγούρη Παναγιώτα, Θεοδοσιάδης Ανέστης, Νατσοπούλου Κατερίνα, Μπότση Ευθυμία, Ευταξία Ευφροσύνη,
Μπαχάνου Ελευθερία, Τάπαλης Βασίλης, Νικολάου Αργύρης,
Μαραγκοπούλου Τάνια, Καλανδαρίδου Άννα,
Λυμνίδου Αικατερίνη, Κρημνιανιώτη Μαρία,
Κωνσταντινίδου Ρεβέκκα, Καρασούλης Δήμος.
Τα παιδιά: Πούλος Γιώργος, Μπατσίνη Κωνσταντίνα,
                 Νατσοπούλου Σταυρούλα.

Τραγουδούν: Καραδήμου Σμαρώ και Λόνδου Μαρία.

Υποβολέας: Μαραγκοπούλου Σούλα.

Επιμέλεια και κατασκευή σκηνικών: Πορταριανός Γιάννης.

Κουστούμια: Κρημνιανιώτη Μαρία.
                   
Ηχοληψία – Επιμέλεια Μουσικής:
Πορταριανός Τριαντάφυλλος (Β΄ Λυκείου),
Μπάρτσας Γεώργιος ( Α΄ Λυκείου).

Σκηνοθεσία: Βογιατζής Ιωάννης.

Αντί επιλόγου:

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ :

«Το θέατρο είναι ένα «μεγαλοφυές ψεύδος» που μας ανεβάζει ψηλά για να συναντήσουμε τον καλύτερο εαυτό μας».


                                                      Και του χρόνου!!!
                                                        Ιωάννης Βογιατζής






























24 Μαρ 2014


Tην Τριτη, 18/3/2014, η Β΄ και η Α΄ τάξη του Γ/σίου  Σημάντρων  πραγματοποίησαν εκπαιδευτική επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη που αποτελείτο από δύο μέρη.
1ο μέρος: Γνωριμία με την αρχιτεκτονική χαρακτηριστικών κτιρίων της περιοχής Βασιλίσσης  Όλγας  (εξοχικά) του προηγούμενου αιώνα (τέλη 19ου  –αρχές 20ου αιώνα )
α) Επίσκεψη στην Βίλλα  Καπαντζή, νυν Μ.Ι.Ε.Τ(Μορφωτικό  Ίδρυμα  Εθνικής Τράπεζας )

Στην είσοδο της Βίλλας Καπαντζή
Βίλλα Καπαντζή (σήμερα Μ.Ι.Ε.Τ.)


Β) Επίσκεψη στη δεύτερη Βίλλα Καπαντζή ( πρώην κτίριο ΝΑΤΟ) στη συμβολή Βασιλίσσης Όλγας και Μπότσαρη
Βίλλα Καπαντζή (πρώην κτίριο ΝΑΤΟ)


Γ) Επίσκεψη στο πρώην Αρχαιολογικό Μουσείο (Γενί Τζαμί)
Στο πρώην Αρχαιολογικό Μουσείο (Γενί Τζαμί)

Στιγμιότυπο από την έκθεση με θέμα:"Σύμπαν των παραμυθιών - Καρουζέλ καλαποδιών"
Σ‘ όλα τα παραπάνω οι μαθητές ξεναγήθηκαν διεξοδικά από την επαγγελματία ξεναγό και αρχαιολόγο κ. Ράνια Πεχλιβανίδου, η οποία ανέλυσε συνολικά την ιστορία της συγκεκριμένης περιοχής (εξοχικά, τέλη 19ου –αρχές 20ου αιώνα) και ειδικότερα την ιστορία και των τριών παραπάνω κτιρίων. 
2ο  μέρος: Μουσείο Κινηματογράφου (Παλαιό Λιμάνι)
Μουσείο κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Με φόντο την παραλία της Θεσσαλονίκης
Ξενάγηση στα εκθέματα του Μουσείου και γνωριμία με την τέχνη του κινηματογράφου από την γέννησή του μέχρι σήμερα. Οι μαθητές παρακολούθησαν 3D ταινία με σχετικό θέμα και στο τέλος έζησαν την εμπειρία της  διαδραστικής διαδικασίας της γέννησης της  δικής τους 10λεπτης ταινίας αναλαμβάνοντας ρόλους που μια κανονική ταινία προϋποθέτει (σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνεία, φωτισμός, ενδυματολογία, κτλ).

Αριθμός μαθητών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα : 41
Αρχηγός : Μαρία Βλάχου – ΠΕ06
Συνοδοί : Αφροδίτη Γαβριηλίδου - ΠΕ12
               Ελένη Ρήστα – ΠΕ05